From Semiology to Deconstruction: Metaphysics and Subject

Abstract

Η εν λόγω διπλωματική εργασία εστιάζει στη μελέτη των μεταλλαγών που πραγματοποιούνται με το πέρασμα από τη σημειολογία στην αποδόμηση και των διαδρομών που ακολουθεί η καθεμία, οι οποίες άλλοτε διαπλέκονται και άλλοτε όχι. η στρατηγική ανάγνωσης και γραφής που έχει ακολουθηθεί πηγάζει από τη θέση ότι μέσω της ηθελημένης αποσπασματικότητας στην ανάγνωση και της θραυσματοποίησης στη δομή του κειμένου ενεργοποιείται η δυνατότητα για παράλληλες και συγκριτικές αναγνώσεις. Επιχειρείται η ανάδειξη της θέσης που υποστηρίζει ότι η αρχιτεκτονική ενεργοποιεί δυνατότητες λόγου που δεν μπορούν να υποκατασταθούν από άλλους τύπους λόγων. η αρχιτεκτονική, δηλαδή, ενεργοποιεί τρόπους κωδικοποίησης που επιτρέπουν πρόσβαση σε τρόπους σκέψης που δεν είναι δυνατό να αναχθούν σε άλλους τρόπους σκέψης. H αρχιτεκτονική είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτή ως τρόπος διαπραγμάτευσης του πραγματικού, παρεμβαίνοντας στις διαδικασίες κωδικοποίησης που αφορούν στις κοινωνικές δομές. Στο πλαίσιο αυτής της υπόθεσης επιχειρείται μια ανάλυση των μετατοπίσεων που σημειώνονται όσον αφορά στο status του υποκειμένου. ως σημεία σταθμοί αυτής της συγκριτικής ανάλυσης έχουν επιλεχθεί η αντίληψη της έννοιας του υποκειμένου κατά τη φαινομενολογική, δομιστική και μεταδομιστική προσέγγιση. η εισαγωγή και ανάπτυξη του στρουκτουραλισμού και της φαινομενολογίας στην αρχιτεκτονική θεωρία, η οποία σημειώνεται από το 1977 και μετά, χρησίμευε ως εργαλείο εναντίωσης απέναντι στο φονξιοναλισμό του μοντερνισμού και στις θετικιστικές αναλύσεις που τον συνοδεύουν τόσο κατά τη στρουκτουραλιστική όσο και κατά τη φαινομενολογική προσέγγιση, η αρχιτεκτονική σημασία είναι αυτόνομη, λαμβάνει μια απoστασιοποίηση από την πραγματικότητα. Ένα αρχιτεκτονικό εννοιολογικό σύστημα εξακολουθεί να προϋποθέτει ένα εξιδανικευμένο ή ολικό σύστημα της αρχιτεκτονικής, το οποίο λειτουργεί ως χάρτης της πραγματικότητας. ο στρουκτουραλισμός ρευστοποιεί το υποκείμενο ερμηνεύοντάς το σαν ένα από τα φαινόμενα του συστήματος σημασιοδότησης. Για τη φαινομενολογία το υποκείμενο είναι πιο σημαντικό από το σύστημα. H ρευστοποίηση της σχέσης μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου προσφέρει στο υποκείμενο τη δυνατότητα να κάνει νέες συναρμογές (assemblages). η στροφή προς τη διερεύνηση της διαγραμματικής λειτουργίας της δομής, η οποία συνδέεται με την έννοια της αφηρημένης μηχανής (machine abstraite) των Gilles Deleuze και Félix Guattari, δεν συνεπάγεται την εγκατάλειψη του γλωσσολογικού μοντέλου αλλά μια επέκταση πέρα από το δίπολο σημαίνον/σημαινόμενο. μέσω αυτής της στροφής αναδύεται το ενδιαφέρον για μια πολλαπλή άρθρωση ανάμεσα στην έκφραση και το περιεχόμενο, την ουσία και τη μορφή του περιεχομένου. H θεωρία της αρχιτεκτονικής είναι δυνατόν να λειτουργήσει σαν μια γέφυρα που σκοπός της είναι να γεφυρώσει το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στην αρχιτεκτονική ως υλική πραγματικότητα και στην πολιτισμική, κοινωνική, οικονομική, τεχνολογική και ιδεολογική ερμηνεία που προηγούνται της ιστορικής καταγραφής. η διπλωματική αυτή εργασία κινείται μέσω της αντίληψης ότι σκοπός της αρχιτεκτονικής θεωρίας είναι να τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια των ερμηνειών όταν αυτές πάνε να αποκρυσταλλωθούν σε μορφές μη ευέλικτες, διερευνώντας τα ίχνη που αφήνει η αρχιτεκτονική όταν ερμηνεύεται μέσα από ένα δίκτυο αφηγήσεων που αναζητούν συγκλίσεις κοινωνικοπολιτικών συγκυριών και υλικών κατασκευών. μέσω της εν λόγω προσέγγισης προσφέρεται η δυνατότητα αναζήτησης αποκλίσεων ή επιβεβαιώσεων σχετικά με τις υποθέσεις της ιστορίας της ιδεολογίας.